Καταγγέλλω !

Από της 15 Δεκεμβρίου του 2005, και με την υπ'αρ. 2783/2005 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Καβάλας καθορίστηκε η Επιμέλεια και η Επικοινωνία .

Ουσιαστικά καθορίστηκε η ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του παιδιού μου, και έκτοτε το μόνο που εξετάζεται άμεσα, είναι η καταβολή διατροφής.

ΠΟΤΕ δεν έχει εκτελεστή η απόφαση επικοινωνίας με τον γιό μου.

Κάθε προσπάθεια τήρησης της υποχρέωσης μου, και δικαιώματος του παιδιού μου, για επικοινωνία προσκρούει στην άρνηση της μητέρας, και την αδιαφορία του κράτους

Παρασκευή 09/01/2009

Ακόμη μια δίκη - 'παρωδία', στο Μονομελές Πρωτοδικείο Καβάλας.

Παρά την τετραετή παραβίαση του δικαιώματος επικοινωνίας του παιδιού με τον πατέρα του, δικαστής και εισαγγελέας δείχνουν "εγκληματική" αδιαφορία.

Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας ζήτησα την άμεση λήψη μέτρων προστασίας του παιδιού ώστε να σταματήσει η επί τετραετία διαρκής ψυχολογική κακοποίησή του.

ΒΑΣΙΚΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ της πολιτείας είναι η προστασία της ζωής και της αξιοπρέπειας των παιδιών και η μη παρέμβαση στη φυσιολογική ροή της προσωπικής ζωής του ατόμου.

Στην προκειμένη περίπτωση, οι εκπρόσωποι της πολιτείας αρνούνται να πάρουν τα κατάλληλα
μέτρα προκειμένου να διασφαλίσουν το δικαίωμα του παιδιού στη φυσιολογική ζωή, την επικοινωνία του δηλαδή και με τον πατέρα του.
Πρόκειται για κατάφωρη παράβαση καθήκοντος!
Άρνηση λήψης μέτρων για την προστασία της ζωής του ανήλικου παιδιού μου.

Μετά την εκφώνηση της απόφασης και αφού εξέφρασα τη δυσαρέσκειά μου για την απουσία ουσιαστικών μέτρων προστασίας του παιδιού μου (μια απόφαση που να διασφαλίζει την αποκατάσταση της επικοινωνίας του παιδιού και με τον πατέρα του), λέγοντας στην πρόεδρο-δικαστή ότι με αυτή την απόφαση:

"φοβάμαι ότι τα τέσσερα (4) χρόνια παραβίασης του δικαιώματος επικοινωνίας θα γίνουν δεκατέσσερα (14)",

η απάντησή της ήταν:

"Τα δεκατέσσερα (14) θα γίνουν είκοσι τέσσερα (24) εάν δεν τα βρείτε !!!"

Άλλη μια φορά αισθάνθηκα ότι η πολιτεία έπαιξε το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου και δεν
θέλησε να αναλάβει τις ευθύνες της.
Αντιθέτως, τους ήταν πολύ εύκολο να μου κάνουν συστάσεις για την αμφίεσή μου και τη στάση μου (το μπλουζάκι που θα δείτε στη συνημμένη φωτογραφία):

"Η αίθουσα του δικαστηρίου δεν είναι χώρος ακτιβισμού."

Η απάντησή μου ήταν:

"Σέβομαι το χώρο του δικαστηρίου αλλά η αμφίεσή μου καθρεφτίζει τα συναισθήματα και την ψυχική μου φόρτιση".

Σκεφθείτε ότι: κατά τη διάρκεια της τρίωρης διαδικασίας το παιδί μου και το κάθε παιδί που θα μπορούσε να βρίσκεται στην ανάλογη θέση, αντιμετωπίστηκε σαν ένα ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ που ανήκει ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στη "μητέρα".